Erzurumlu Ibrahim Hakkinin 1770lerde kaleme aldigi bir eser. Ibrahim Hakki eserinin giris kisminda topragin cesitli hayvan ve bitkilerin abasi-elbisesi oldugundan bahisle bitki ve hayvanin da insan bedeninin temeli ve esasi oldugunu söylemektedir. Insan bedeni ise kendi kalbinin süslü canfes kumastan giysisidir. Yani, insan kalbi Mevlaya muhabbetin mekani, bilme ve tanima hazinesinin siginagidir. Eser, insanin bu mekani ve siginagi ahlakin en güzeli ile güzellestirmesinin, niyetlerini ari-duru hale getirmesinin ve gönlünü egitmesinin yollarini konunun özüyle okuru muhatap ederek dile getiriyor. Erdemlerin, güzel ahlakin, insanin tutum ve davranislarina yansimasi, yapip-etmelerine kendi rengini vermeleri insanin onlari icsellestirip rizayi esas alarak hayatlarina tatbik etmeleriyle mümkün. Kamil Insan herseyden önce insanin, alemin en serefli varligi oldugunu insana yeniden duyuruyor. Ve insani kendini bilmeye ve tanimaya cagiriyor.